Półwysep Świętego Wawrzyńca, czyli Ponta de São Lourenço jest moim pierwszym celem podczas wyjazdu na Maderę. Na przylądek św. Wawrzyńca, a zarazem najbardziej wysuniętą na wschód część wyspy ruszam bezpośrednio po odbiorze wypożyczonego samochodu w Funchal. Dojazd potrwa około 35 minut – do pokonania mam 30 kilometrów.
W drodze na przylądek św. Wawrzyńca warto zatrzymać się na kilkanaście minut w miasteczku Caniço, często wybieranym przez turystów jako baza noclegowa.
Na miejscu możemy podziwiać niesamowite widoki z klifu Ponta do Garajau. Odwiedzając punkt widokowy Cristo Rei oprócz Oceanu Atlantyckiego zobaczymy także postawiony tuż przy urwisku kilkunastometrowy posąg Chrystusa – starszy o 4 lata nawet od tego w Rio de Janeiro.
Aby dotrzeć na położoną u dołu klifu kamienistą plażę możemy skorzystać z kolejki górskiej, która pionowo przemieszcza się w górę lub dół. Drugą opcją jest zjechanie autem krętą drogą, a następnie piesza wędrówka stromą ścieżką.
Półwysep Świętego Wawrzyńca – jak dojechać z Funchal?
Trasa ze stolicy Madery na półwysep św. Wawrzyńca prawie w całości przebiega pierwszą autostradą na wyspie – VR1. Kończy się ona tunelem, tuż przed celem naszej podróży. Wzdłuż drogi ER109, którą dojedziemy bezpośrednio pod Ponta de São Lourenço znajduje się wiele darmowych miejsc parkingowych, więc pozostawienie auta nie będzie żadnym problemem.
Półwysep św. Wawrzyńca – perełka Madery
Przylądek Ponta de São Lourenço był pierwszym i najważniejszym z odwiedzonych przeze mnie miejsc na Maderze. Półwysep pochodzenia wulkanicznego, którego obecny wygląd kreuje silnie wiejący wiatr, woda oraz półpustynny mikroklimat to surowa i niepokryta drzewami część Madery. Całkowicie inna od reszty wyspy.
Ośmiokilometrowy spacer (4 km w jedną stronę) wzdłuż przylądka św. Wawrzyńca trwa około 2-3 godziny. Mimo wąskich i stromych ścieżek jest do pokonania nawet przez osoby wykazujące niską sprawność fizyczną.
Początkowa trasa to szerokie ścieżki przez zieloną dolinę, które z biegiem czasu zdecydowanie zwężają się. Gwałtownie zmienia się także wysokość nad poziomem morza oraz nasze położenie względem stromego zbocza. Raz idziemy wzdłuż lewego lub prawego boku półwyspu, by po chwili znaleźć się na jego środku lub drugiej stronie.
Dzięki takiemu ułożeniu trasy naszym oczom wciąż ukazują się inne widoki. Podziwiamy strome klify, wzburzony ocean, wzgórza, kamieniste plaże i skały, a także rośliny oraz ptaki.
Zmianie ulegają również kolory półwyspu św. Wawrzyńca, od brunatnych przez pomarańczowe aż do zielonych. Barwy zależne są od miejsca, w którym obecnie się znajdujemy, wpływu na niego przez wiatr, wodę i lawę, a także od pory roku. Pierwsze miesiące w roku charakteryzują się kolorami zielonymi, natomiast w jego drugiej części Ponta de São Lourenço staje się szary i brązowy.
Największa wspinaczka czeka nas na samym końcu trasy. W okolicach domu Sardinha, czyli bazy dla pracowników parku przyrodniczego Madery rozpoczyna się wniesienie mierzące 110 m n.p.m. Po kilkuminutowym pokonywaniu pagórka czeka na nas nagroda. Niesamowity widok na cały półwysep św. Wawrzyńca oraz przylądek, który składa się z dwóch wysepek Ilheu da Cevada i Ilheu do Farol, będącymi obszarem chronionym.
Po krótkim odpoczynku w najwyższym punkcie półwyspu czas na powrót do auta. Droga powrotna przebiega tą samą ścieżką, lecz już bez zbędnych przystanków.
Na szlak polecam zabrać ze sobą butelkę wody, stabilne buty z widocznym bieżnikiem – szczególnie na ostatni odcinek trasy, kurtkę przeciwdeszczową oraz krem z filtrem.
Dodaj komentarz